Odkryj samego siebie
Jesienna mgła i stary las.
Nagie korony drzew i powalone stare pnie.
Zielona trawa i kolorowe, gnijące liście.
Życie i śmierć tuż obok siebie.
W głębokiej symbiozie i nierozdzielnej jedności.
Chemiczne pierwiastki wracają z powrotem do Matki Ziemi.
Duch przyrody hula między koronami.
Czeka na wiosenne odrodzenie.
Dlaczego boję się śmierci?
Dlaczego boję się życia?
Skąd jest ten strach?
Mama: Bóg istnieje! Chodź do kościoła! Wierz w boga!
Tata: Bóg nie istnieje! Nie chodź do kościoła! Nie wierz w boga!
Awantura, kłótnia, wrzaski.
Siadam w centrum, między nimi.
Słucham ich.
Obserwuję ich.
Wierzę.
Nie wierzę.
Zastanawiam się.
Pytam.
Szukam.
Wątpię.
Myślę.
Jestem.
Jestem.
Jestem.
Jestem.
Jestem.
Jestem.
Jestem…
Nie uciekaj!
Wróć!
Teraz!
W tej chwili!
Nie za godzinę!
Nie jutro!
Nie za rok!
Wróć!
Bądź!
Czas to zakończyć!
To głupota!
Dziś zrozumiałem!
Walczyłem długo!
Walczyłem zawzięcie!
Nie chciałem się poddać!
Walczyłem z życiem!
Walczyłem… żeby żyć!
Głupota!
Czas się poddać.
Walki z życiem nikt nie wygra.
Człowieku!
Nie walcz z życiem!
Ty też jesteś życiem!
Nitsche uśmiercił Boga.
Bóg umarł.
Dobro umarło.
Któż został?
Diabeł?
Już czas!
Niech i on umrze!
Niech umrze zło!
Nie pomagaj mu!
Dobro i zło!
Jeden był zjedzony owoc!
Jedno drzewo!
Dwa korzenie!
Z Boga i z Diabła!
Wytnij korzenie!
Dokończ to, co zaczął Nitsche!
Najpierw byłem plemnikiem?
A może jajeczkiem?
Bujałem się w obu organizmach.
Gdy się złączyłem, zostałem człowiekiem.
Człowiekiem!
Nie Polakiem, nie Azjatą, nie Marsjaninem!
Na polskiej ziemi zostałem urodzony.
Z matki i ojca poczęty.
Przez matki łono słońce oglądać wyszedłem.
W Polsce słońce ujrzałem.
A Polska jest częścią Europy.
Europa jest częścią Eurazji.
Eurazja jest częścią Ziemi.
Ziemia – częścią Wszechświata!
Polska jak Francja, Brazylia, Japonia.
Słońce świeci dla wszystkich!
Ziemia to moja Matczyzna!
Wszeświat to ma Ojczyzna!
Zrozum!
Ja to mikro-wszechświat.
Polska to mikro-wszechświat.
Ziemia to mikro-wszechświat.
Wszechświat to babuszka!
Babuszka w babuszce i w kolejnych babuszkach!
Pomiatana i opluwana.
Wyzywana i pogardzana.
Wzrok ludzie od niej odwracają.
Palcami wytykają.
Zaszczuta i zastraszana.
Pozbawiana szacunku i godności.
Traktowana jak patyk do wycierania tyłka.
Składana w ofierze bóstwom głupoty i pożądania.
Dawniej święta, dziś wyklęta.
Zmuszana do ukrywania się przed samą sobą.
Bez rozgłosu, bez społecznej pozycji.
A jednak zaspokaja najskrytsze marzenia mężczyzn.
Otwiera drzwi ziemskiego raju.
Zarówno dla cesarza i papieża, jak i żebraka.
Naga, samotna.
Matka, żona, córka, siostra.
Mów! Mów!
Mów jaki jest człowiek bez zasług?
Ha!
To ona!
Kurwa, dziwka, szmata!
