Odkryj samego siebie
„Daj czasowi czas.”
Lecz my go wciąż kradniemy.
Wciąż na pieniądz przeliczamy.
Na uczynki złe i dobre.
Wciąż czasu się boimy.
Choć to my go stworzyliśmy.
Czasu dać nie chcemy innym.
Sobie także nie dajemy.
Sami siebie wciąż czasem oszukujemy.
„Daj czasowi czas.”
„Daj czasowi czas.”
Napisał Edward Stachura.
Niech przejdzie ta wichura.
„Po tobie, przez ciebie.”
Życie niech płynie.
Jesteś życiem, jego falą.
Czasem piękne, czasem burzowe chmury.
W tobie pływają.
Nowy dzień rozwieje je wszystkie.
I przyjdą kolejne.
W rytmie przeciwieństw.
Raz słońce, raz burza.
To też minie!
To jest życie!
Tylko ono nie minie!
A trwa dzięki nowym falom…
Zmienne nieustannie.
Raz gorące jak lawa.
A potem zimne jak lód.
Raz gwałtowne niczym wulkan.
A czasem łagodne jak leniwiec.
Nieraz płacz jego do deszczu podobny.
A potem uśmiech jak słońce promienny.
Bywa spokojne jak ocean bez wiatru.
By wściekłe jak huragan być później.
Nieraz wstrząśnie sobą i stworzeniami swymi.
Lecz mimo tego kochającą jest kobietą.
Rodzi nowe dzieci nieustannie.
By miejsce po umarłych puste nie stało.
Życie!
Podnieca i przeraża!
Fascynuje i frustruje!
W rytmie przeciwieństw!
Trwa…
Nagie…
Niewinne…
I bogaci się…
Życie to nie matematyka.
Ani fizyka i statystyka.
Ani astrologia.
Nie obliczysz go.
Nie przewidzisz go.
Bo życie to poezja.
Poezja wyklęta.
Poza kategoriami.
Poza schematami.
Poza doktrynami.
Poza opisami.
Nie myśl o nim.
Nie czytaj o nim.
Patrz.
Słuchaj.
Smakuj.
Wąchaj.
Czuj.
Dotykaj.
Pustka.
Ciemność.
Słońce wschodzi i zachodzi.
Księżyc powoli „przybywa”.
Od nowiu do pełni.
I „ubywa”, by znów „przybyć”.
Narodziny.
Dzieciństwo.
Młodość.
Dorosłość.
Starość.
Śmierć.
Ciemność.
Pełnia.
Po jednej stronie słońce, po drugiej cień.
Ludzie chodzą, samochody jeżdżą.
Wszędzie ruch, wszędzie proces!
To życie!
Podobny ruch odbywa się w mym ciele.
W żyłach, neuronach i jelitach.
W komórkach i narządach.
Fotony zasilają homo electronicusa.
To też życie, to też świat!
Jestem światem dla miliardów komórek, bakterii i atomów!
Dla fotonów także!
One ze mnie i we mnie się rodzą, żyją i umierają!
Czy one są świadome czy nie?
Czy jestem ich bogiem czy nie?
Czy mają one duszę?
A religię lub ideologię?
A może ich nie potrzebują?
Może po prostu są?
Czy moje ciało to wszechświat dla mniejszych stworzeń?
Czy są one dla mnie tym, czym ja jestem dla Ziemi?
A czy ja jestem częścią jakiegoś większego wszechświata?
A ten większy wszechświat czy jest częścią jakiegoś innego większego wszechświata?
Czy jest sens stawiać takie pytania?
A może to wszystko to po prostu tajemnica, którą trzeba przeżyć, a nie rozwiązać?
Oczarowuje mnie mądrość natury.
Wszystko ma swoje tury.
Początek i koniec.
Początek jest początkiem końca.
A koniec początkiem początku.
Nie obawiaj się życia.
Zwierzęta i rośliny też dzieci płodzą.
A potem uczą je jak samodzielnie radzić sobie w życiu.
Stosowne metody do gatunku.
A później dzieci samodzielnie odlatują.
Własne życie budują.
Bez wskazówek i rad innych.
Popełniają błędy i uczą się na nich.
A rodzice ich spokojnie swoje życie kontynuują.
W sprawy dzieci się nie wtrącają.
Jakże człowiek daleko od natury odszedł!
Dzieci na własny użytek produkują.
Dla własnego bezpieczeństwa.
Dla pozycji swojej w stadzie.
Dla realizacji swych niespełnionych ambicji.
Rodzina zamiast być początkiem pięknym,
staje się wiecznym więzieniem zamkniętym.
Sztuczne prawa, moralności i tradycje,
zastępują życia tajemnicę.
„Bądź tym, bądź tamtym!”
„Ubieraj się jak my!”
Dyscyplina, posłuszeństwo.
Tak rodzi się szaleństwo.
„Bądź pionkiem naszej chytrej gry!”
Ale bój się przegrać!
Czarną owcą zostaniesz i zdrajcą rodzinnej tradycji.
„Co sąsiedzi o nas powiedzą?”
„Jak ludzie będą na nas patrzeć?”
„Taki wstyd w rodzinie!”
Standardowy zestaw zastraszający.
Poczucie winy i wstydu.
Wpajane od najmłodszych lat.
Zapewnia skuteczną kontrolę.
Tak człowiek zniewala człowieka.
Dzieci dla realizacji ambicji rodziców.
Wpojonych im przez ich rodziców,
a ich rodzicom przez kapłanów, polityków, nauczycieli i innych krwiopijców.
Ja się nie zgadzam.
Do natury, Bogini mej, wracam!
Staję się outsiderem!
Sannjasinem i wyrzutkiem!
Wyrzucam truciznę z umysłu i serca!
Dusza ma zajmuje miejsce mędrca!
